Dubbelleven

De zomer van 1976 was smoorheet. Mijn hartsvriendin Loes gaf een feest en daar ontmoette ik Ruud. Kwam het door de warmte of iets anders? Hoe dan ook, we werden op slag verliefd. Op elkaar!

Over de jaren die volgden, kan ik kort zijn. We trouwden en kochten een huis. Kregen twee kinderen en namen een kat. Kochten een groter huis. We waren gelukkig met elkaar. Hadden allebei een leuke parttime baan, om voldoende tijd voor de kinderen te hebben.

In 1991 was er een vacature bij het bedrijf waar Loes werkte. Zij vond hem erg geschikt voor Ruud. Een heel uitdagende baan, maar wel met veel consequenties voor ons gezinsleven. Ruud zou elke week een aantal nachten van huis zijn en regelmatig enkele weken. Avondenlang hebben we gepraat. Kreeg Ruud de aanstelling, dan zou ik minder uren moeten gaan werken, of mijn betrekking zelfs helemaal moeten opzeggen. Ruud wilde de baan graag. Uiteindelijk werd de keus makkelijker gemaakt. De bank waar ik als hypotheekadviseur werkte, kondigde aan dat een derde van het personeel zou worden ontslagen. Wie vrijwillig wegging kreeg een fraaie bonus. Ik koos eieren voor mijn geld. Na twintig jaar werken. Een bestaan als fulltime huisvrouw en moeder.

Het eerste jaar was Ruud een paar nachten per week weg. Dat werd allengs meer. De perioden dat hij langer van huis moest zijn, kwamen ook steeds regelmatiger voor. Ik had mijn handen vol aan de kinderen, las veel en ging vrijwilligerswerk doen. Maar begon mijn leventje gaandeweg steeds minder aangenaam te vinden.

Op een avond kwam Ruud laat thuis. Ik sliep bijna. Hij wilde praten. Over ons. Had het gevoel dat we uit elkaar aan het groeien waren. Was ik met hem eens. Toen kwam het hoge woord er uit. Hij was verliefd geworden op een andere vrouw. Hij wilde scheiden. Ik hem wurgen. Op mijn vraag of ik die vrouw kende, kwam geen antwoord.

Al snel verliet Ruud het huis. Vrienden boden hem een woning te huur aan.

Ruud was verplicht alimentatie voor mij en de kinderen te betalen. Voor Robin en Lea, prima! Maar ik wilde onafhankelijk zijn. Een baan vinden had dus de hoogste prioriteit. Helaas lagen die niet voor het opscheppen. De eerste maanden bracht ik mijn leven op orde en schreef gemiddeld vier brieven per week. Meestal kreeg ik geen antwoord en de rest van de brieven ging vaak niet verder dan ''de keuze is helaas niet op u gevallen''. De zeldzame keren dat ik wel werd uitgenodigd, liepen op niets uit.

Ik schreef me in bij drie uitzendbureaus en kreeg af en toe een baantje. Maar nooit meer bij een bank.

Vanaf het moment dat iedereen dacht zelf wel alles online te kunnen uitzoeken, waren hypotheekadviseurs overtollig geworden. En ja, het ging natuurlijk ook slecht op de huizenmarkt.

Ik kreeg een baan bij een IT-bedrijf. Voor langere tijd. Misschien later voor onbepaalde tijd. Kon dezelfde week beginnen. Eindelijk weer iets dat bij mij paste. Afwisselend, uitdagend en ik leerde er veel.

Na twee jaar had ik een gesprek met mijn manager. De aanvraag voor een vast contract ging de deur uit.

Helaas sloeg ook hier de crisis toe. Er kwam een brief. Wist de inhoud eigenlijk al. Had het memootje van het hoofdkantoor al onder ogen gekregen. ''Functies mw. E.-V.; mw U.-R.; mw.T. overbodig. Beëindiging van het dienstverband. Per direct.''

Die avond ging ik bij Loes langs. Mijn hart luchten onder het genot van een wijntje. Haar reactie was anders dan ik had verwacht. Zij had me tijdens mijn scheiding gesteund, was luisterend oor geweest en had mij raad gegeven. Dat deed ze nu niet. Ik zou ''mijn werk waarschijnlijk wel niet goed hebben gedaan'', ''de kinderen hebben verwaarloosd'' en, tot overmaat van ramp, ''de grote liefde in mijn leven niet kunnen vasthouden.''

Loes begon enthousiast te vertellen over Ruud. Hoe geliefd hij was op het werk. Welke enorme orders hij toch maar mooi had kunnen binnenslepen. En dat hij zijn huis zo leuk had ingericht.

Ik vroeg Loes of hij nog steeds dezelfde vriendin had. Ze bloosde en zei dat ze daar niet op in wilde gaan.

De naakte waarheid drong langzaam tot me door. Oh my God! Loes had Ruud die baan bezorgd. Is erg opgetogen over hem. En in zijn huis geweest. Wil niets zeggen over zijn vriendin.1 + 1 + 1 +1 = die twee samen.

Ik vroeg Loes of zij soms zijn vriendin was. Bang voor het antwoord, dat ik eigenlijk niet wilde horen.

Met een steeds roder wordend hoofd stamelde Loes een bevestiging.

Ik liet de wijn staan, trok mijn jas aan en vertrok.

Bij thuiskomst knipperde het lampje van mijn antwoordapparaat. Dat kon wachten. Ik wilde eerst alles op een rijtje zetten. De vervelende én de mooie dingen.

Nadat ik mijn gedachten in een tekstfiletje op de pc had gezet overwoog ik Loes te schrijven.

Deed het niet. Het zou haar wel duidelijk zijn hoe ik over haar dacht.

Ik kreeg slaap, zag dat ik al ruim vier uur had zitten schrijven. Tijd om te gaan slapen, morgen verder. Het lampje van het antwoordapparaat knipperde nog steeds. Dat moest ook maar wachten.

De volgende ochtend voelde ik me opmerkelijk fit na amper drie uur slaap.

Ik maakte ontbijt, zwaaide de kinderen uit. In de tijd dat mijn computer opstartte, luisterde ik de telefoonbeantwoorder af. Ik moest de boodschap meerdere keren afspelen, voordat het tot mij doordrong. De man meldde dat hij een baan voor me had en vroeg of ik hem wilde bellen.

Heb eerst maar een kop koffie genomen en het bedrijf gegoogeld, voordat ik ging terugbellen.

Er volgde een geanimeerd gesprek en een afspraak om de volgende week kennis te komen maken.

Ik las wat ik die nacht getikt had. Was niet echt tevreden, maar ging toch eerst verder schrijven. Al doende kwamen de herinneringen. Leuke dingen die Loes en ik hebben beleefd toen we klein waren. De mooie jaren van mijn huwelijk. 

Op de achtergrond knaagde het heden.

Ik negeerde het nu tot nader order.

Typte bladzijde na bladzij vol. Men zou haast denken dat ik aan mijn biografie was begonnen. Vergat de tijd. De kinderen kwamen telkens al uit school als ik hen nog maar net uit mijn gedachten had gezet.

Na drie dagen kwamen de kinderen lachend vragen of ik soms een boek aan het schrijven was. Ik legde hen uit waar ik mee bezig ben en waarom. Hakkelend vertelde ik dat ik erachter gekomen was dat Loes de vriendin van hun vader is en hoezeer me dat steekt. ''Jullie mogen het lezen als het klaar is.''

Robin slaakte een zucht. Blij dat ik het nu ook weet. Zij wisten het, maar mochten het niet vertellen. Ondanks alles konden we er samen om lachen.

Ik vertelde over de afspraak die ik heb. ''Ik krijg misschien weer werk''. De kinderen doken meteen achter hun laptop om het bedrijf op te zoeken en de website te lezen. Hun tips om de baan te kunnen bemachtigen deden me glimlachen. Ach, pubers weten immers altijd erg goed hoe het moet.

Het gesprek met mijn nieuwe werkgever verliep prettig. En ja, ik krijg de baan. Het is voor 20 uur en ik mag mijn werktijden zelf invullen. Zo houd ik genoeg tijd over om te schrijven.

Na een paar weken tikken, schrappen en herschrijven, print ik de tekst en geef die aan mijn kinderen. Ze vinden dat ik leuk schrijf en zeggen dat ze het met plezier hebben gelezen. ''Je moet er een blog van maken mam!'' Ik heb geen idee hoe dat moet en denk ook niet dat iemand er op zit te wachten.

Nu mijn 'levensverhaal' af is, ga ik me op korte verhalen storten.

Twee weken later. Er zijn 10-minuten-gesprekken op de school van mijn kinderen. Klaas, de leraar Nederlands van Lea, vertelt me dat het ''vast wel goed komt met haar, als ze net zo goed gaat schrijven als haar moeder''. Het duurt even voor ik besef dat dochterlief mijn verhalen aan hem heeft gegeven. Ik weet niet of ik dit wel leuk vind.

De 10 minuten zijn om, voordat ik er erg in heb. Klaas vraagt of hij ''misschien eens langs mag komen om over mijn verhalen te praten''. Ik weet het niet. Ben nog niet helemaal over de schok van zijn eerdere openbaring heen.

Hij zegt een idee te hebben. Vraagt of hij ze aan iemand anders mag laten lezen. Als hij zegt dat de ander zijn vrouw is, geef ik hem schoorvoetend toestemming.

Een paar weken later word ik gebeld door Carla, de vrouw van Klaas. Het echtpaar wil samen komen. Ik snap niet waarom, tot zij vertelt dat ze redacteur bij een uitgeverij is. Ze zegt veel te zien in mijn verhalen. Ik word er verlegen van.

Na er een nachtje over te hebben geslapen, besluit ik Carla en Klaas uit te nodigen. De kinderen willen er graag bij zijn. Benieuwd wat anderen van mijn schrijfsels vinden.

Als Lea rechtstreeks wordt aangesproken met de vraag of zij ook wel eens iets schrijft, verdwijnen de kinderen spoorslags naar hun kamer. Om 'huiswerk te maken'.

Carla vraagt of ik al meer verhalen klaar heb en of ze die ook mag lezen. Klaas wil weten of ik een blog heb. ''Ja, ik heb al meer geschreven. Nee, ik blog niet.''

Klaas en Carla zijn erg enthousiast. Hij biedt zijn hulp aan bij het construeren van een weblog. Zij zou graag een paar stukken in hun maandblad willen plaatsen.

We nemen afscheid. Ik beloof mijn verhalen te mailen en later samen met Carla te kiezen welke geschikt zijn. Klaas gaat een opzetje maken voor mijn blog.

De slaap wil niet komen, ik ben te gelukkig. Een maand geleden leek mijn hele wereld nog in te storten en nu heb ik een leuke baan en een nieuwe hobby.

Ik woel, durf mijn ogen bijna niet te sluiten, bang dat als ik wakker word de positieve ontwikkelingen in mijn leven slechts gedroomd zullen blijken te zijn.

Een soort dubbelleven. Maar ach, met zo’n dubbelleven is helemaal niets mis. Toch?

 

 Terug naar de thuispagina