Herfstval hoofdstuk 12

-12-

Murk heeft dagen achtereen zitten schrijven. Hij gaat vandaag maar weer eens kijken of er vrienden voor de kerk op de Vondelgracht zitten.

Ma Hemelsoet heeft gedroomd dat Murk werd verleid door een van haar thuishulpen. Murk hoopt maar dat het degene was die het minst op een vrouwelijke Oost-Duitse worstelaar lijkt.

Hij had zelf ook een nachtmerrie. Hij droomde dat hij was overleden en in een tunnel belandde waarin aan het eind Marco Borsato Wit licht stond te zingen.

In het ontbijtprogramma op televisie komt Jort Kelder vertellen over een nieuwe serie programma’s, die hij heeft gemaakt over een winkelstraat waar veelal luxe goederen verhandeld worden.

Hij zal winkels gaan bezoeken met de vraag of hij van het toilet gebruik mag maken, om aldus de hygiënische staat van de achterkant van de decadentie te beoordelen.

''Een fraai nieuw format voor een televisieprogramma,'' mompelt Murk. ''Bij ons op de wc.''

Het is behoorlijk fris als Murk naar de pont loopt. Omdat er bijna geen blad meer aan de bomen zit, schijnt de laagstaande zon ongefilterd in zijn ogen.

Op het veer probeert een moeder haar peuter yoghurt met muesli te voeren. Door de harde wind waaien de spetters in het rond. Het kind gooit het dekseltje van het bakje waaruit het eten wordt geschept als een frisbee weg. Een kind van een andere moeder rent er achteraan om het te vangen.

Op het bankje voor de Vondelkerk zitten Wim, Harry, Julio, Ruud, Karel en Eddy bier te drinken.

Karel is in een ietwat premature Sinterklaasstemming.

''Daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt, wie zou dat zijn?''

Harry en Wim slaan aan op het gezang.

''De deurwaarder!''

''Dat is een heel erg mooi liedje, maar waarom zing je het zo vals?''

Ruud vraagt Murk hoe het met zijn 'Grote Gedogiaanse Roman' gaat. Murk vertelt enthousiast dat hij nu een laptop heeft en bijna elke dag thuis zit te schrijven.

''Het is erg verslavend en het weerhoudt me van de zucht naar andere zaken die een stuk ongezonder zijn. Schrijven is nu mijn bestaansmiddel.''

Ruud draagt nog wat potentiële namen aan voor Murks 'magnum opus'.

''Wat dacht je van De wereld volgens Murk of De wet van Murkie?''

''Die lijken me ook zeer geschikt voor de Anglo-Amerikaanse markt,'' proeslacht Karel.

''En, denk je dat je het gepubliceerd krijgt als het af is?'' vraagt Eddy. ''Weet je wel hoeveel manuscripten er bij uitgeverijen op de plank op beoordeling liggen te wachten?''

Ruud dist een verhaal op over een man die de gebruiksaanwijzing van zijn nieuwe afwasmachine naar een uitgever had gestuurd.

''Hij kreeg een keurig standaardbriefje, ze schreven hem dat ze zijn verhaal met veel belangstelling hadden gelezen.''

Eddy en Murk gaan naar de JanCampert op het Brederoplein, om bier te halen. Op de terugweg loopt Murk gedachteloos met het lipje van zijn bierblikje te spelen. Ploing ploing ploing.

''Pas op!'' roept Eddy. Hij maakt Murk attent op twee agenten die juist de straathoek ronden.

''U moeten we net hebben,'' roept een van de gardevils.

Politieman nummer twee vult de constatering van zijn collega aan.

''Wij hebben u vorige week, geheel ten onrechte, een bekeuring gegeven en dat Proces Verbaal is door de Procureur der Koningin vernietigd.''

''Het blijkt dus gewoon toegestaan te zijn bier te drinken op het bankje voor de Vondelkerk, mits u verder geen overlast bezorgt.''

De diender overhandigt Eddy een wit bonnetje.

''Dit is uw bewijs dat het proces geseponeerd is.''

De agenten lopen door. Eddy staart verbouwereerd naar het bonnetje.

''Dat ding moet je inlijsten,'' loeit Murk. ''Of bewaren als ‘tegoedbon’ voor een volgende keer.''

Ondertussen dwarrelt het gesprek op het bankje voor de kerk van het ene onderwerp naar het andere.

Julio heeft gehoord dat een astronaut haar gereedschapskist bij een ruimtewandeling heeft verloren toen een vetspuit die ze bij zich had ontplofte.

''Ze vroeg zich natuurlijk af hoe ze die vlekken uit haar ruimtepak moest krijgen,'' veronderstelt Karel. ''En ja, toen liet ze die kist maar los.''

''Was er vorig jaar ook al niet een probleem met die eerste vrouwelijke piloot, die haar shuttle niet in een parkeerbaan kreeg en een paar extra rondjes om de aarde moest maken?'' vraagt Julio.

Harry heeft een idee om te voorkomen dat jonge vrouwen zichzelf in ruil voor een breezer verkopen.

''Als ze nou elke griet tot hun achttiende gratis drank geven, komen ze hun jeugd misschien wel ongeschonden door.''

''Jij hebt ook overal een oplossing voor,'' grinnikt Karel. ''Je doet me denken aan die door Peter Sellers in de film Being there gespeelde tuinman.

Eddy en Murk komen terug met het bier. Het gespreksthema op het bankje is de ‘Wiettop’ die in de hoofdstad van Gedogia zal worden gehouden.

''Het cannabis college bestaat tien jaar en viert het jaarlijkse hennepfestival,'' weet Karel.

Wim vertelt dat het zoontje van zijn vriendin dacht dat er over een WII-top werd gesproken.

''Hij heeft zo'n spelcomputer waar hij de halve dag achter zit.''

Murk dist een herinnering op uit de tijd dat hij dag in dag uit toeristen hielp.

Een jonge Britse toerist vroeg hem wiet te kopen, omdat hij daar zelf te jong voor was.

Murk suste zijn geweten. De jongen was klaarblijkelijk wel oud genoeg om in zijn eentje in een buitenlandse stad rond te lopen. En zou bovendien binnen luttele minuten een ander kunnen vinden om de aankoop voor hem te doen.

Hij ging de coffeeshop binnen en bedacht op het moment dat hij tot aanschaf wilde overgaan dat het toeristje waarschijnlijk niet eens wist hoeveel wiet je voor twintig Gedogiaanse florijnen kon kopen.

Hij kocht dus voor de helft van het geld in en hield er zodoende, naast het hem vooraf beloofde geld, iets meer aan over.

''Daarom werkt zo'n systeem, waar alleen mensen uit een bepaalde stad of land een pasje krijgen om wiet te kunnen kopen, ook niet,'' constateert Harry. ''En dan worden Paddo's over twee weken ook nog eens verboden.''

Simon Vinkenoog krijgt op de eerste dag van het Hennepfestival
de Cannabis Cultuurprijs uitgereikt.
Foto GPD/Harmen de Jong

''Ik hoorde Job Cohen gisteravond zeggen dat dan het gevaar bestaat dat ze ondergronds gaan,'' bulderlacht Julio. ''Terwijl het grootste gedeelte immers al onder de aarde groeit.''

Ruud informeert bij Murk of hij nog wel tijd heeft om een boek te lezen.

Murk haalt enkele zinsneden van Harry Mulisch, die hem die ochtend bij het lezen van diens boek Voer voor Psychologen zijn opgevallen, aan.

''Er is voor een schrijver steeds minder om te lezen. Na elke regel die hij geschreven heeft, loopt hij naar zijn boekenkast en gooit een boek in de kachel.''

Harry begint op de demissionaire regering te kankeren.

''De premier is steeds afwezig als het er om spant. Hij is op de begrafenis van een prins als zijn kabinet valt. Hij heeft een ontstoken voet als hij bij de algemene beschouwingen moet zijn. En nu overlijdt zijn vader net op de dag dat hij het land op een economische top moet vertegenwoordigen.''

''Aan dat laatste kan hij toch niets doen,'' protesteert Eddy.

''Maar het land moet wel bestuurd worden,'' houdt Harry vol. ''En er is elke dag wel een spoeddebat over de diskredietcrisis, over die Friese toestanden of het rookverbod, waarbij hij aanwezig moet zijn.''

''Valt het je op dat de zon feller schijnt, als de rook om je hoofd is verdwenen,'' brulboeit Karel.

''Valt het je op dat de wind harder waait, als je hem tegen hebt in plaats van mee. ’t Is koeler in huis dan aan zee, als de rook om je hoofd is verdwenen.''

Julio reikt Karel een blikje bier aan om nog meer afbreuk aan het lied van Boudewijn de Groot te voorkomen.

''Hebben jullie die bijeenkomst van de stakende onderwijzers gisteren op TV gezien?'' wil Ruud weten. ''Het leken wel onbemiddelbare scholieren zoals ze naar die veehal in Udrecht werden gedreven.''
Eddy vertelt wat hem zojuist op het Brederoplein is overkomen en toont het sepo bonnetje.

''En dan krijgt het Centraal Justitieel Incassobureau in Leeuwarden ook nog eens een groter gebouw,'' mokt Harry. ''Van onze centen!''

Ruud snijdt het volgende onderwerp aan.

''Hebben jullie gehoord dat het Vaticaan de uitspraak van John Lennon, die The Beatles 'populairder dan Jezus' noemde, heeft vergeven?''

In 1966 werden, na een oproep van diverse kerkgenootschappen, duizenden platen van de Britse groep op de brandstapel gegooid. Nu heeft het Vaticaan een persbericht uitgegeven waarin wordt verklaard dat de muziek en de daden van Lennon voor veel mensen een waardevolle bijdrage aan hun leven zijn geweest.

''Daar komen ze nu mee,'' meesmuilt Karel. ''Terwijl ik toch dacht dat Lennon al in 1980 tot de hemel was toegelaten.''

Er stopt een scootmobiel met een oude bekende voor de kerk. Vincent Twijgzang. Hij maakte vroeger, toen hij met behulp van een wandelstok nog lange stukken kon lopen, ook deel uit van de vaste groep hangalcoholisten.

Twijgzang drinkt een biertje mee en raakt met Murk in gesprek over diens schrijfactiviteiten.

Ze zijn het eens dat ze snel verder moeten praten over de door Murk geschreven lotgevallen.

Nadat Vincent zijn blikje heeft geleegd en ze hebben afgesproken elkaar later die week in de bibliotheek te treffen, vertrekt hij weer.

Vincent drinkt haast niet meer in het openbaar en blijft ook nooit lang in het gezelschap van de anderen die dat wel doen, sinds hij een boete van 130 Gedogiaanse florijnen heeft gekregen wegens samenscholing.

''Dan zie ik je bij het Buchbeeld,'' roept Murk Victor na.

De heren van het bier drinken en filosiferen nog een tijdje door.

Karel heeft het over de oorlog in Afghanistan. Over de talibantoestanden die daar heersen.

Er zijn in Gedogia ruim zestien miljoen bondscoaches en minstens zoveel mensen die met een slok op precies weten hoe de wereld beter bestuurd kan worden. En dan zijn er naar verluid nog eens twee miljoen die denken dat ze daar dan een boek over kunnen schrijven.

Het land is vol. Te vol, te vol van meningen.

Dan belandt de conversatie in ander vaarwater. Het onderwerp is opnieuw vrouwen.

Murk vertelt dat hij altijd het meeste succes heeft bij vrouwen die gevoel voor humor hebben.

''Je let gewoon op degene die het hardst lacht als je een grap maakt, dat scheelt een hoop pathetische versierpogingen.''

''Vorige week had ik nog ruzie met een vrouw, omdat ik een grap maakte,'' deelt Ruud mee.'' Ik sprak haar aan met: ''Ik weet meestal niet wat ik tegen mooie vrouwen moet zeggen, maar bij jou heb ik dat helemaal niet.''

Julio versliklacht zich. Hij voorkomt een voortijdige dood door een enorme boer te laten.

''Ze heeft je waarschijnlijk verkeerd begrepen.''

''Kan jij niet wat versierteksten schrijven Murk?'' wil Harry weten. ''Dan is dat geschrijf toch nog ergens goed voor.''
''Ach ja, ik CyranodeBergerac wel wat voor je,'' belooft Murk. ''En anders kan je altijd nog gaan internetdaten.''
Wim ziet daar een bijkomend voordeel in.
''Dan zien ze tenminste ook niet hoe je eruit ziet. Dat lijkt me in jouw geval wel een pluspunt.''
Karel betoogt dat Harry er ook niets aan kan doen dat hij in het verkeerde lichaam zit.
''Je bent een jonge god, maar zit helaas in het lichaam van een dikke, ouwe zak.''
Harry beschrijft een eerdere poging om een afspraak via internet te maken.
Hij had een vrouw uitgenodigd om hem thuis te bezoeken. Ze zag zijn voorstel, om haar met de broek op de enkels te ontvangen, niet erg zitten.
''Ja, dat is wel een heel directe methode,'' oordeelt Julio. ''Ook een manier om een eerste selectie te maken.''
Karel begint ‘O, kom er eens kijken’ te zingen.
''Harry beweert dan wel dat hij een geslachtsdeel van twintig centimeter heeft,'' haakt Eddy in. ''Maar volgens mij kan hij dat niet hardmaken.''
''Ik ben anders best wel een beest in bed,'' protesteert Harry. ''Ik slaap altijd als een os!''

Julio en Murk vertrekken. Nadat ze nog enkele blikjes bier hebben gehaald, lopen ze in de richting van het hoofdspoorwegstation. Er worden herinneringen opgehaald aan de tijd dat ze beiden nog bijna elke dag crack gebruikten.

Sinds Murk het kladblok van Wouter van de Speculant heeft gekregen, is hij van gebruiker veranderd in iemand die nog maar enkele malen per dag aan drugs denkt.

''Verslaafde zal ik altijd blijven en schrijver moet ik nog worden,'' schetst hij zijn huidige leven.

Julio heeft na jaren weer contact met zijn kinderen en bezoekt ze bijna wekelijks. Dat is meer dan genoeg reden om van gebruik af te zien.

Als ze in de buurt van het huis van Julio zijn, neemt Murk afscheid en buigt af richting pont om naar de ark terug te keren.

In het journaal is de wereldeconomie weer het belangrijkste item. De economie blijft krimpen.

''Zeker te heet gewassen,'' prevelt ma Hemelsoet.

Murk gaapt en gaat glimlachend naar bed.

Il Faut savoir encore sourire
Quand le meilleur s’est retiré
Et qu’il ne reste que le pire
Dans un vie bête à pleurer
Il faut savoir coûte que coûte
Garder toute sa dignité

Tekst: Charles Aznavour

 Je moet toch weten te glimlachen

 Als het beste is verdwenen 

 En slechts het slechtste rest 

  In een leven waar je om kan huilen 

 Moet je kost wat kost 

 Al je waardigheid bewaren

Vertaling: Matthijs van Nieuwkerk

 Naar het volgende hoofdstuk 

 Inhoud Roman Seizoensgebonden    

  Terug naar de thuispagina